თხუნელასავით რომ დაძვრები მიწის ქვეშ ისევ,
ისევ და ისევ საზრუნავით ყელამდე სავსე,
უცებ გასასვლელს დაინახავ, გაიწევ მისკენ,
და… “Нет выхода” – შეგაჩერებს წარწერა კარზე.
გენიშნა, განა?! … “Нет выхода” ქართულად ასე
წაიკითხება: “არ ყოფილა შენი საშველი!”
შენზე ათასჯერ უკეთესნიც ამაოდ დაშვრნენ,
მამა გიცხონდა, რა მოხდება, შენც თუ დაშვრები!
რამდენიც გინდა ეჭიდავე ქართულ სტრიქონებს,
იჯექ და მარცვლე მოგონების კრიალოსანი,
გინდ გაიხსენე, გინდა შეთხზე, გამოიგონე
მიზეზი რამე, რამაც შენში მოჰკლა მგოსანი, –
ვერ გაიმართლებ თავს წინაშე მომავალ დროთა:
ასი წლის შემდეგ ვინმე ვაჟა ან ვინმე შოთა –
შავტუხა ბიჭი “დედაენას” გადაშლის მერხზე,
დაიზეპირებს სახელოვან სეხნიას ლექსებს,
დაატკბობს ტურფა მეტყველების ლაღი დინება…
იგი არც შვილი იქნება შენი,
მას არც სახელი ეხსომება, ცხადია, შენი,
სამაგიეროდ მას ქართული ეცოდინება!
მიხეილ ქვლივიძე